Spiegelbeeld
28 januari 2016 t/m 19 maart 2016
De werken van Adrie Arendsman lijken “jeugd” en “zelfportret” als thema te hebben. Steeds opnieuw en op eigen wijze verbeeldt zij haar belevingswereld in kleur en vorm. “Jeugd” heeft te maken met experimenteren en spel, daarin opgroeien en volwassen worden. Jeugd gaat ook over bewustwording, evalueren en relativeren: hoe word je een mens, hoe vorm je jezelf tot autonoom kunstenaar?
De verwondering staat centraal.
Dat blijkt uit haar interesse voor reizen, muziek, toneel en moderne literatuur.
Door middel van haar kunst maakt zij ons deelgenoot van haar zoektocht.
De expositie duurt van 28 januari t/m 19 maart 2016
ZELFPORTRET OF SPIEGELBEELD
Adrie Arendsman is in ieder opzicht een bijzonder mens en daarnaast een gedreven kunstenaar Zo lang ze zich kan herinneren verzamelt ze al oud en afgedankt speelgoed. Omdat zij een onderzoeker is en de kunst haar bleef intrigeren, besloot ze op latere leeftijd naar de kunstacademie te gaan. Ze studeerde af aan de AKI, de kunstacademie in Enschede, in de disciplines schilderen, grafiek en gemengde media.
In haar kunstwerken maakt ze gebruik van een grote verscheidenheid aan technieken: ze tekent en schildert, werkt met zeef- en thinnerdruk, maar maakt ook sculpturen, driedimensionaal werk in keramiek, brons en glas. Voor de goede kijker wordt echter meteen duidelijk dat al die verschillende verschijningsvormen teruggaan op dezelfde thematiek, zelfs de ogenschijnlijk abstracte schilderijen.
Adrie Arendsman is op zoek naar de kern van het scheppingsproces. Die zoektocht levert een continue stroom op aan gegevens die in haar opborrelen en die onlosmakelijk verweven zijn met haar eigen persoon. Daardoor verhouden bijna al haar kunstvormen zich op de een of andere manier met haar zelfbeeld. Wat ze op de AKI vooral leerde was dat je je als kunstnaar dient te beperken tot datgene wat van wezenlijk belang is en waarin je je onderscheidt van anderen. Na een consequent onderzoek kwam ze uit bij twee dingen die heel dichtbij haar stonden: haar verzameling speelgoed en haar eigen zelfbeeld.
In de diverse installaties die ze o.a. maakte voor’Kunst in hte Volkspark’en ook op de posters van de ‘Enschedese Poëziemarathon’ springt steeds hetzelfde rode silhouetje in het oog, een figuurtje dat verwijst naar haar oudste bewaard gebleven jeugdfoto. Ook het in een waaiervorm uitgelegde speelgoed zorgde voor een intrigerend ‘abstract’ beeld dat als roodgeel vlak terugkeert in haar werk. Zelfs de schilderijen in grijstinten met een enkele toets rood zijn in haar optiek zelfportretten, maar dan verhuld als een voor haar kenmerkende werkwijze. Ditmaal gebruikt ze als middel een gekopieerde foto van zichzelf die ze vervolgens in repen of in andere vormen scheurt en opnieuw arrangeert in een collage. Vaak maakt ze aan de hand van deze collages een zeefdruk, waarin de relatie met het originele portret nog verder wordt terug gedrongen, of zelfs een in raku gestookte keramische vorm. Uiteindelijk ontstaat er aan de hand van deze keramische versie een schilderij met het voor raku zo kenmerkende lijnenspel. een werkwijze waardoor haar zelfportret steeds verder van haar spiegelbeeld komt af te staan, maar die wel de kern van haar creativiteit dichterbij brengt. Het mede door haar in het Roombeek ontworpen ‘Arendsmanhuis’ is hiervan wel het meest imposante voorbeeld.
Haar werk sluit goed aan bij het door de werkgroep Qua Art – Qua Science gekozen thema ‘visualisatie’. Immers ieder werkstuk wordt door haar fragmentarisch beschouwd als een soort tekst of een deel ervan of als een alinea waarmee ze binnen de context van haar oeuvre iets uit wil drukken dat de taal overstijgt. En waarvan zij ons als kijker wil laten meegenieten, wat zij met ons wil delen, dus zichtbaar probeert te maken.
Zo schept ze kunstwerken die de realiteit ver te buiten gaan maar niet inboeten aan duidelijkheid en tegelijk bij de beschouwer een waaier van associaties kunnen oproepen. Gezamenlijke gedachtespinsels kunnen zich op die manier ontwikkelen en brengen kunstenares en het in haar geïnteresseerde publiek op een bijzondere wijze bij elkaar: een wonderlijk, maar essentieel onderdeel van het creatieve proces.
Martha J. Haveman vrij naar Jet van der Sluis.
